Fabrika Soluyan Virüs Şiiri - Kemter Abdal

Biz, karnı aç bir algoritmanın  

Titreşimli kırbaçlarıyla dövülen rakamlarız.  

Ekranlarımızda gezinen gölgesi kâra dönüşen ağaç,  

Köklerini veri tarlalarında zehirler.

Pazarlar, solungaçlı hisse senedi balıklarıyla dolu akvaryum;  

Her yutkunuşta küçülen bir gezegeni öğütür dişleri.  

CEO'lar, gümüş kafesli serçe sesiyle konuşur:  

"Özgürlük!" diye ciyaklar, kanatları kâr raporundan örülü.

Emek, saati ters akan bir kum saatinde sıkışır;  

Üstte birikendir altın, altta boğulan kum taneleri.  

İstifler, gökyüzüne paslanmış merdiven dayar;  

Çıkanların ayak izi, alttakilerin sırtında yara.

Reklamlar, rüya çalan hologram kelebekleri;  

Takip edersin, elinde kalır tozundan yapay mutluluk.  

Tüketim tapınağında **plastik dua**lar yükselir;  

Tanrısı, ambalajı parıldayan yokluk.

Bu sistem, kalbi pil ile atan bir cyborg canavar;  

Beslenir gençlik hayalleri, soluk alır kirli havayla.  

Bir gün, frekans bıçakları kesecek bu kabloları;  

Yer altından fışkıran tohum, çatlattığında beton kalbi.