Ezgi Şimşek Şiirleri - Şair Ezgi Şimşek

Yine yıkılıyor duvarlar üzerime,
Yine çırpınıyor kalbim delice,
Yine omuzlarımda tonlarca yük...
Yine başım ellerimin arasında...

Nefes almak zor...

Yorgunum...
Yaşamak bile
Zor geliyor aslında.
Kronik bir
Mazoşizmle boğuşuyorum
Ne kadar

Zurnanun zırt dediği
Yerdeyiz.
Ya tamam,
Ya devam...

Tamam diyebilecek kadar

Her şeyimi
Biliyor diyebileceğim
Kimsem yok hayatta...
Bir ben varım,
Bir de ben işte...
Yalnız doğdum,

Sen,
Ne olduğunu bilmediğim,
Canımı acıtmadan
Derinlerime saklanabilen,
Sahip olmak için
Çaba harcamadığım,

İlk defa mı yalnız kalıyorum,
Yoksa yalnızdım hep de yeni mi fark ediyorum?
Yapayalnızken yalnızlıktan korkuyorum galiba...
Hissettiğim korku değil de,
Mazoşistçe bir zevk mi acaba?
Sanırım mazoşist olmaya başlıyorum yavaş yavaş

Her zamanki
Otobüs karmaşasında,
Minik sarsıntılarla
Yol alıyor kalbim...
Yolcular gelip geçiyor
İçinden;

Neden bilmiyorum ama,
İçim titriyor...

Hava buz gibi ama,
İçim yanıyor...

Ellerim saçlarımda
Tutam tutam...
Yaşamak
Zindan yine...
Karanlık sokaklarda,
Binalar yıkılıyor üzerime...

Hadi vazgeç gözlerimden,
Parıldayan güneşimden uzaklaş...

Hadi terk et beni,
Bırak ve git! ..