Eylül ve Ben Şiiri - Adem Garipoğlu

Bir ayazın boşluğunda yazdım
Bu son satırları...
Üşüyen bedenime inattı
Yanan yüreğimin hasrete yaktığı ateş...
Vuslatlar sonbaharlarda yaşanmazmış yeni öğrendim...
Bir kez daha erteledim vuslatı başka zamana...
Doğduğum günden beri
Kaç sonbahar geçti ama
Hiçbiri bu kadar sarartmadı
Eylülü ve beni...

Her eylülde farklıdır düşen yapraklar ya...
Aynı kalan tek bir şey vardı aslında;
Yapraklarla birlikte tekrar sararan ben...

Üşüyen iki şey vardı bu sonbaharda:
Biri eylül diğeri ben.
Döktüğü yapraklara acıyordu eylül
Ben ise eylüle...
Yanıbaşındaydım her zaman...
Elimi uzatsam
Dokunup inciteceğimden korkardım hep...
Yapraklarına kıyamazdı,
soğuğa dayanamazdı...
Beraber yaşıyorduk oysa
Ayazı ve sarıyı...

Eylül ve ben;
İki can dostu,
İki kader arkadaşı...
Ayaza ve yalnızlığa meydan okuyup
Birlikte süzülen iki damla gözyaşı...

03/04/2009