Eylül Şiiri - Ozan Durmaz

Sokaklar...
Sokaklar tarihi yansıtan...
Sokaklar çığlık çığlık!
Sokaklar kan!

Ve geldi eylül
Ağustostan kalma hediye:
Denizin tuzu avuçlarımızda
Yaprakları ağacın,
Sıcak sarı
Sokağın sıcaklığı bu!
Çatışmaların sıcaklığı bu!

Nisandan kalma yağmurlar...
Yağmurlar doldurmuş gözlerimizi
Ağlayan biz değiliz esasında
12'sinde eylülün
Eylül başladı ağlamaya

Cuntanın yıldırımı
Yardı özgürlük ağacını
Gövdesi ağacımaızın,
Özgürlük ağacı;
Kan ağladı
12'sinde eylülün;
Eylül ağladı

Kan ve zulüm
Sararttı ağacımızın yapraklarını
Özgür ağacımız sarardı.
Sarılık gibi sarı;
Kan ve zulüm

Ağacımız dayanamadı daha
Ve ölümüyle bazılarının
Başladı yaprak dökümü
Özgürlük ağacımız,
Düştü sarılıktan...

Şimdilerde kaç kişi hatırlar?
Kaç kişi hatırlar o ağacı?
Kim hatırlatacak bize o ağacı?
Yanıt basit:
Eylül 12

Ve şimdilerde biz...
Sırtımızda kamçılar şaklarken,
Aydınlık meşalemizi tutuşturacağız!
Aydınlık halk ile zafere gideceğiz!
Zaferimiz halkın!
Zaferimiz eylülün!
Aydınlat bizi 12 eylül!
Aydınlat ki sen de ağlama artık!
Ağlamasın eylül her 12'sinde!