Ey Zalim Hayat Şiiri - Veysel Sari

Kara bir leke gibi çöktün üzerime,
Her yönden sardın, vurdun, kırdın yüreğime,
Onulmaz yaralar açtın her köşemde,
Yine de isyan etmedim, sinip sustum.

Ey zalim hayat, ben sana ne yaptım ki?
Suçum neydi ki bu kadar üstüme geldin?
Zifiri bir yalnızlığa hapis edip,
Ruhuma dipsiz bir kuyu kazdın, bilmedin.

Bir gün mutluluk nedir bana sunmadın,
Taşınmaz dertler verip, çile çektirdin.
Her gece gözyaşlarımı yastığıma aktırdın,
Hiç mi acımadın bana ve bu gözyaşlarıma ?

Umutlarımı, hayallerimi yok ettin,
Özgürlüğümü elimden çalıp tükettin.
Sevdiğimi, sevdiklerimi, yarınlarımı,
Hiç acımadan benden alıp kahrettin.

En güvendiklerim ihanetle yaraladı,
Bana kendi ellerimle mezarımı kazdırdın.
yüreğime cehennem ateşini tattırdın,
Yine de diz çökmedim, dimdik durdum.

Sanki bu dünyaya gelmeden suç işlemişim,
Yaşam hakkım elimden alınmış, bitmişim.
Dert ve kederlere mahkum edilerek,
Izdırap çekmek için gönderilmişim.

Gölgen hep üzerimde, güneşim soldu,
Her yeni gün, dertlerime dertler doldu.
Nereye baksam, karanlık bir duvar,
Bende ne umut, ne de neşe kaldı, ey yar.

Yıllar geçti, izlerin hala taze,
Her anım bir savaş, her nefesim bir ceza.
Gülmeyi unuttum, acı dostum oldu,
Bu bitmek bilmez çileler beni çok yordu.

Sırtımda binlerce hançer yarası,
Kanıyor her biri, dinmez sancısı.
Yine de pes etmedim, dimdik durdum,
Düşman bildim seni, var gücümle vurdum.

Fırtınalar koptu içimde, kasırgalar,
Yıkıldı her direk, çöktü tüm surlar.
Enkaz altında kaldı umut tomurcuklarım,
Bitmek bilmez bu zulmünle nasıl dayanırım?

Bir yankı oldu ismim, boşlukta kayboldu,
Her çağrım sessizliğe çarpıp savruldu.
Yokluğun ortasında bir gölge gibiyim,
Ne bir iz, ne bir ses, yoksulluk içindeyim.

Ey zalim hayat,
Ne kırılacak, ne yanacak artık bir yüreğim kalmadı.
Sadece bir canım kaldı, bitik halde,
Gel, buyur al bu can senin olsun, yeter ki beni
Artık rahat bırak, huzur bulayım ebedi.