Topraklar İhaneti Affetmez

Bir gün sevgilim, bir gün
Ben olmayacağım yanında.
Öpücüğümün serinliğiyle uyanmayacaksın sabahlara,
Ben olmayacağım yatağına kahvaltını getiren.

Benim yanımda bir başkası,
Parmağımda onun saadet halkası olacak.
Oysa ne hayallerimiz vardı:
Uzun, upuzun olacaktı gelinliğimin tülü,
Merdivenleri süpüre süpüre inecektim.
Ne sıkan ayakkabım,
Ne de beğenmediğim makyajım umrumuzda olmayacaktı.
Nasıl da ezberlemiştik…
“Sana bu kadını eşin olarak kabul ediyor musun?” deyince
Nikâh memuru… önce susup sonra haykıracaktın!
Ben de o fırsattan istifade edip ayağına basacaktım.

Şimdi sensizim.

Hangi bulutun yağmuruydu bu ayrılık?
Hangi yüreğin karasıydı bizi ayıran dil?
Hangi kahrolası kurşundu soluma saplanan?
Sırtımdan ansızın hançerleyip giden el kime aitti?
Neden?
Neden yarim neden el oldun bana?

Hangi kollar açıldı sana?
Hangi yüreklerde demledin yüreğini?
Hangi çarşaflarda bıraktın
Sevgimizin bekâretini?

Söyle be!
Söyle, kim için bizden vazgeçtin?
Değdi mi?
Bir gecelik heves uğruna…
Değdi mi?

Zembereği bozuk bir saat gibiyim.
Tek doğru mu kaybettim?
“Bir gülle bahar gelmez,” demişti annem.
Bilemedim...
Beni, ben bitirdim.

Ahım ayağına zincir olsun,
Sevgim diline kilit!
Öyle bir git ki...
Mevsim hazan olsun.
Ve üzerine dikecek tek gül de solsun!

Topraklar ihaneti affeder mi sanıyorsun?

Şimdi…
Mezar taşını ellerimle yazmak nasip olsun diye dualar ediyorum.
Ben o mezara;
Sevgimi,
Aşkımı,
Geleceğimi gömüyorum!

Ve yazıyorum titrek parmak uçlarımla mezar taşına:

“Ey yolcu!
Burada, bir beden, bir kalp değil…
İhanet yatıyor.
Bir kere tükürmeden geçme!”
24.07.2025 14:50