Yüreğim Yandı mı Dedin Şiiri - Veysel Sari

Yüreğim yandı mı dedin, ey yabancı, ah,
Yandı da kül oldu, rüzgârla savruldu, durma, eyvah!
Kadim surların gölgesinde savruldu o küller,
Kaldı geriye bir hicran, acıdan bir demet güller.

Aşk mı dedin? Bir bahçe rüyasıydı, umutlarla yeşeren,
Oysa kış vurdu ansızın, buz tuttu toprak, içimi kesen.
Yarı yolda kurudu kaldı o narin sevda fidanı,
Ah bu kader, ah bu felek, yaktı bu garip canı.

Ben sevdim... Öyle alelade değil, canımı, ruhumu serdim önüne,
Gözlerine baktım, kadim şehir gibiydi, serdim geleceğimi önüne.
Bin yıllık hayaller kurdum, her zerremle inanmıştım oysa,
Oysa şimdi sen yoksun, gönlümde bir kor bırakmıştın,

O gözler ki, şimdi dar sokaklar gibi yabancı oldu,
Labirent misali çıkmazlarla dolu, içimi yakan bir sancı doldu.
Benim umut gemim kırık, taşlar gibi yalnızım an be an,
Rotasız, pusulasız kaldım bu diyarda, ne çaresizim, inan!

Hani o "ömür boyu seninleyim" diye fısıldanan yalanlar vardı ya,
Kıyılarda, yıldızlar şahitken, bitmeyen bir rüya, derya.
Hani o "asla bırakmam elini" diye edilen yeminler, kazınmış gibi,
Hepsi birer seraptı meğer, yalan sözler, bir düş gibi.

Ben inanmıştım oysa, saf bir çocuk gibi, şekerine,
Her söze inandım, teslim ettim bu kalbi seherine.
Şimdi sitemim var... Dağlar kadar yüksek, deniz kadar derin,
Neden yarım bıraktın beni, gecede, gel hele gelin?

Neden çekip gittin öylece, ardına bile bakmadan,
Hiç mi değerim yoktu o kara gözlerinde, sevmedin mi hiç an?
Yoksa aşkım mı ağırdı, bu şehrin yükü müydü o, derdin,
Taşıyamadın mı sonunda, bitti mi bu garip öykü, yedin?