Yüreğin Yandı mı Dedin Ah Ben Canım

Yüreğim yandı mı dedin, ey yabancı? Ah be canım, sorma,
Yandı da kül oldu, rüzgârla savruldu, durma.
Kadim surların gölgesinde savruldu o küller,
Kaldı geriye bir hicran, acıdan bir demet güller.

Aşk mı dedin? Bir bahçe rüyasıydı, umutlarla yeşeren,
Oysa kış vurdu ansızın, buz tuttu toprak, içimi kesen.
Yarı yolda kurudu kaldı o narin sevda fidanı,
Ah bu kader, ah bu felek, yaktı bu garip canı.

Ben sevdim... Öyle alelade değil, canımı, ruhumu serdim önüne,
Gözlerine baktım, kadim şehir gibiydi, serdim geleceğimi önüne.
Bin yıllık hayaller kurdum, her zerremle inanmıştım,
Oysa şimdi sen yoksun, gönlümde bir kor bırakmıştın.

O gözler ki, şimdi dar sokaklar gibi yabancı,
Labirent misali çıkmazlarla dolu, içimi yakan bir sancı.
Benim umut gemim kırık, taşlar gibi yalnız,
Rotasız, pusulasız kaldım bu diyarda, ne çaresiz!

Hani o "ömür boyu seninleyim" diye fısıldanan yalanlar vardı ya,
Kıyılarda, yıldızlar şahitken, bitmeyen bir rüya.
Hani o "asla bırakmam elini" diye edilen yeminler, kazınmış gibi,
Hepsi birer seraptı meğer, yalan sözler, bir düş gibi.

Ben inanmıştım oysa, saf bir çocuk gibi, şekerine,
Her söze inandım, teslim ettim bu kalbi seherine.
Şimdi sitemim var... Dağlar kadar yüksek, deniz kadar derin,
Neden yarım bıraktın beni, gecede, gel hele gelin?

Neden çekip gittin öylece, ardına bile bakmadan?
Hiç mi değerim yoktu o kara gözlerinde, sevmedin mi hiç an?
Yoksa aşkım mı ağırdı, bu şehrin yükü müydü o,
Taşıyamadın mı sonunda, bitti mi bu garip öykü o?

Ağıdım bu işte... Yüreğimin kanayan yarası, sızar derinlerden,
Duvarların çatlaklarından sızan bir feryat derinden.
Her bir kelime bir ah, her hece gözyaşımdan bir damla kan,
Akışına karışır, kanayan bir yara her an.

Dinleyin ey sevenler, sevilmeyenler, umutları kırılanlar,
Bu memleketin garip, yalnız yürekleri, gözleri hep yaşlar.
Bu benim feryadım, bu benim en kara yazgım, yanan bir canın,
Ter edilmiş bir aşığın ağıtı, bu akşamının.

Kül oldu yüreğim, yangını sarmadı sular bile,
Her köşede bir anı, her yanda derin bir hüzün dile.
Gölge gibi çöktü üstüme, sensiz bu şehrin loşluğu,
Bitsin artık bu hasret, bitsin bu derin yokluğu.

Ne bir teselli var, ne bir avuntu, ne de bir söz,
Yanar durur içim, gözlerimde dinmez bu sonsuz köz.
Ah bu şehir, sen de mi şahit oldun bu vedaya sessizce,
Kayboldum sensizliğin karanlığında, dön artık bana gizlice.

Taşlar şahittir, suskun feryadıma,
Her bir köşesi tanık, bu amansız vedaya.
Yüreğimde bir sızı, dinmez, bitmez asla,
Sensiz geçen her an, bir ömür sanki yasta.