Ey Sevgili Şiiri - Yaren Atalar

Benim, ruhumun etine
Kemiğine değil…
Senin ruhuna, varlığına ihtiyacı var.

Sevmek, dokunmak değildir ey sevgili.
Sevmek, uzaktan bir sükûnetle
Kalbine yorgan gibi serilmektir.
Bir bakışla dua olmak,
Bir nefesle kaybolmaktır sende.

Yusuf, aşkın ateşinde yanarken
Züleyha’ya dokundu mu hiç?
Dokunsa yanardı…
Dokunmadı, çünkü aşk
Sabrı giyinmiş bir sırdır.

Ben de öyle sevdim seni…
Ten istemedim, el istemedim.
Sesinin değil, sessizliğinin peşindeyim.
Varlığının değil,
Varlığının ardındaki hikmetin izindeyim.

Ey sevgili…
Bir kalbe temas etmek,
Bin bedene dokunmaktan yücedir.
Ben seni gözümle değil,
Gönlümle bildim.

Görmedim…
Ama bildim.
Duymadım…
Ama hissettim.
Almadım elini…
Ama ruhunu taşıdım içimde.

Şimdi, ne sen beni ara…
Ne ben seni bulayım.
Zira biz…
Kalpte buluşan
İki sırdan ibaretiz.