Ey Mâh-ı Dilârâ Şiiri - Abdullah Akçay

1.
Mihnetle doldu cism ü cânım, ey mah-ı dilârâ
Her dem figân eder nihânım, ey mah-ı dilârâ
Sensiz perîşan-ı zamânım, ey mah-ı dilârâ
Gamda harâb oldu binânım, ey mah-ı dilârâ

2.
Ağyâr güler şevk ile, ben âh ile yandım
Derdinle ömrüm geçer, bin râh ile yandım
Bir lâhzanın hasretiyle sabâh ile yandım
Gönlümde tutuştu hevân, tâh ile yandım

3.
Bir câm-ı vefâ versen eğer lütf ile cânân
Zehri olur gül gibi, içsem dahi fermân
Ser-be-ser oldum sana, aşkınla perîşân
Sensiz geçen her nefesim âh ile giryân

4.
Ey çeşm-i siyâhınla gönül târ eder âlem
Bir şûleden ibrettir o bakış, cânıma mâlem
Yârân seni bir hûr sanar, ben bildim elem
Ateş düşürür her gece rûhumda o kalem

5.
Feryâda meded kıl ki bu dert bî-ser ü pâdır
Aşkınla harâb oldum, bu dil sîne-nihândır
Tenhâ gecelerde figânım âteş-i câdır
Bir dost bulunur mu ki bu hâle pâyedârdır?

6.
Âh etme yeter yâre, bu hicrân beni yaktı
Meh gibi doğup sineme aşkın şeb-i vaktı
Sırrınla dolan rûhumu vuslatla tılsımlattı
Ey yâr! Gece-gündüz hayâlin bana aktı