Ey insanoğlu ( kadınlar yaklaşım )

Kardeşim deriz, olmuyor,
Ağabey deriz , olmuyor.
Refîkim deriz, olmuyor,
Beyefendi deriz, yine olmuyor.

Her hitâbım bî-semer,
Zihniyet etmez tebeddül.
Kadına gelince izzet,
Olmaz ne hürmet ne de kabul.

Ey nâzenîn, ey dilber-i âlîcenâb,
Hangi kelâmı söylese de hep harâb.
Gönlüne hoyratça yürünür serkeşçe,
Cemâli güzel ise bakılır tamahkârâne.

Oysa murâdı nedir ki kadının?
Biraz muhabbet, biraz hürmet,
Biraz da sadâkat.
Lâkin men olunur hep,
Edep unutulur, hakîkat yok olur.

Ey gönül! düşünülmez ki kelâmı,
Sadâkatten gelir lisân-ı aşkı.
Lâkin kıymet bulmaz sözleri,
Sorulmaz suâl, bilinmez özleri.

Aşkı zamâna tevdi edilmez,
Kalbi incinmiş, rûhu incitilmez.
Artık korkar o nâzenîn,
Hangi hitapla seslenecek bilemez.

Şimdi sorarım ey insanoğlu,
Hangi zevât toparlar bu gönülleri?
Hangi vicdân sarar bu yaraları?
Hangi yürek diriltir kalbi kırıkları?