Ey İnsanoğlu Şiiri - Seyrani Göl

Ey insanoğlu!
Nedir bu musalla taşındaki dinginliğin?
Sormazlar mı ömrünü nerede geçirdin.
Bak şu semaya!
Bir zamanlar arşa köprü olurdu azametin.

Şimdi ne kaldı geriye?
Bir yığın boş söz mü,
Yalancı tesellilerle süslenmiş düşler mi?
Gönlünde yakılan ateşler,
Neden küle döndü, söndü gitti?

Sen nasıl sustun bu devran karşısında,
Neden unutuldu yüreklerin yankısı?
Dünya dönüyor, geceyi gündüze katıyor,
Ama sen neredesin, hangi hayale saklanıyorsun?

Kardeşin açken, elin cebinde,
Dostun yalan söylerken, sen neden gülüyorsun?
Bir zamanlar insanlık dedik,
Şimdi unuttun her şeyin kıymetini.

Gözlerin kapalı, kulakların sağır,
Kalbinse buz kesmiş bu sessizlikte.
Ey insanoğlu, uyan artık!
Kalk ve sor sadece “Ben ne kazandım?” diye.

Gökyüzü kararıyor, yıldızlar sönerken,
Bir el uzanır mı aradan zamansız?
Yitip gitmiş umutların peşinden,
Yeniden yürür mü insan, cesaretle?

Ey insanoğlu!
Küllerinden doğan bir anka misali,
Yan, parılda, kaybolma karanlıkta!
Çünkü hayat, musalla taşındaki dinginlik değil,
Akıp giden nehirlerde sürdürdüğün mücadele!

Yüreğini aç, sevgiye,
Kardeşini kucakla, dostunu unutma,
Bırak ki, adın yankılansın sonsuzlukta,
Ve sema, seni yine arşına çağırsın,
Büyük bir çoşkunlukla.
S.GÖL