Ey Ata'm Ne Sen Öldün Ne de Biz Tükendik

• 

  Tuna Kafkas

  bağrı dağlanmış al kırmızı gül;
  içine kapanık bütün yapraklarıyla
  ve mürefte rüzgârlarından mahrum,
  nefessiz ve bir kenarda sessizce,
  uçurum gözlerinden bakar kan çanağı
  mühür nazarlarla zeytin çağlasına,
  kanatları hüzün taşıyan, yazgısına
  deniz kabukları ve kalbi kırık çakıllar
  toplayan bir ana kuzusu düşer incir dalından
  ve babasının ciğerparesi bir melek ağlar
  mülke dökülen göz yaşlarıyla,
  
  köpüklerin ufaladığı her gün,
  biraz daha, biraz daha, biraz daha
  hayat kumbarasına yılları atar,
  sen ve ben darda kalmış
  iki fukara yoksulsak yoksuluz,
  ama unutma;
  her uçurum bir ovaya sevdalıdır,
  
  kalbinin kirpiklerini yolla bana sevgili,
  diyorumya ya hû yoksun...,
  necip halkım aşk dilenir allahtan,
  ki sen içime saplanan oksun...,
  ve astım saatleri kum saatine
  siyah bir urgan gibi ve
  yüreğimi batırıp çıkardım bugün
  hasrete, sisler içinde…,
  renksiz o saydam cama
  içimden fısıldadım,
  yok senin rengin…,
  
  bakma bana öyle deniz gibi derin derin,
  sonsuzluk çağrılı, ve keder sandıklarını
  saklayıp saklayıp…,
  gönlümün üç perdeli hazinesi;
  yalnız en derinlere varan
  bilir kıymetini,
  
  kavuştur ellerini dizlerinde ve
  baş parmakların yine aynı çemberi çizsin,
  ihrama girsin turuncu/kızıl gül ki
  yoksun…,
  ki esas beytull/ah olan,
  kalbinde aldığım her nefes,
  dalgınlığımı sulayan kurumuş pınarlarla
  bir gül goncası gibi hediyem olurdu sana...,
  
  hasrete bata çıka bata çıka eylülümüz,
  şimdi sonbahar artığı ve küresel ısınmalı,
  dahası salgın üstüne salgınlı,
  bu kendine dargın çağa,
  hüzün mavisi yapraklar döküyor
  ah;
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)