"evren" Şiiri - Nilsu Güleş

Evreni buldum bakışlarında,
Aydınlık ve karanlık taraflarıyla,
Hep o hafif pus gözlerindeki,
Bulanık kahveren-grisiydi en derindeki.

Evreni buldum gözlerinde,
O çatışma ve çelişkilerinde,
Savaş kadar vardı huzur da,
En şeffaf ve altın renginde.

Evreni buldum parıltısında gözlerinin,
Işık vurunca ortaya çıkmasında karanlık gizemlerinin,
Unutturup kendini saklandığı kör kuyularından,
Fışkırmasıyla birdenbire coşkulu ve serin.

Evreni buldum ışığında,
Yazdı destanlar, kalmadı konuşmakla,
İçinde cevaplarımı aramak ya,
Sivri keskin soru işaretlerimin.

Yitirir sivriliğini soru işaretlerim.
O yoğun boşluğun aydınlanmasında.
Delemez, kesemez artık tarifsizliklerim,
Gözlerindeki yeşil gibi, çalan sarıya.

En anlamlı bakıştı, evrene sahip,
İçinde bin türlüsü kendine dair,
İçinde bin türlüsü kendime dair.
Anlayabilmek zaman ister çoğu zaman ve korkusuzca.

Evreni buldum dalışlarında,
Uzay boşluğunun gibi derin ve boş,
Güneş kadar parlak, ay kadar loş.
Sonsuz ufukları gibi dev galaksilerin,
Neptün kadar hoş, Plüton kadar sarhoş.