Köşkün Efendisi Geldi. Kendimi İnkar Edi ...

Tek bir şeyi kaybettim hayatımda
Ve onunla birlikte ne çok şeyi

Bunun karşılığında tek bir şey kazandım tabii ki
Kendimi
Yani seni

Hâkimler
Savcılar
Sorular
Sorgucular dolaşırken için için içimde

Gah dere gibi akan dertlerle boğuldum
Gah şu sahte Dünya'nın seyrine dalıp, kendimi unuttum

Kaç kez uyudum, uyandım
Kaç kez tokatladım kendimi saymıyorum bile

Şimdi üzerime giyindiğim şu sözde güçlü fakat acımasız kadınla ne çok eziyet ettim o içimdeki masum çocuğa
Hakikatime

Sizlere yetişeceğim diye ne çok ihmal ettim kendimi

Unuttum sevgiyi, sevmeyi
Unuttum en çok kendimi sevmem gerektiğini

Unuttum zamanın zamansızlığını
Unuttum anlar içine saklanan sevinçleri, özümde her daim var olan bilgeliği

Geçmişin kalıntıları, geleceğin yalancı kehanetleri ile ne çok vakit kaybettim

Umuttum o an'da elimde olanları
Unuttum geleceği şimdide, an'da inşa ettiğimi

Acının insanı olgunlaştırdığını sanarak ne çok eziyet ettim kendime

Gözlerimin önünden geçenlerin zihnimin bana oynadığı oyunlar olduğunu atlayarak
Ne çok 'gerçek' sandım kendimi

Nerde yalan nerde gerçekliğim, yitirdim hepsini

İç sesimi
Sağ duyumu yitirdim ben

İç sesimi
Sağ duyumu kaybettim ben

Ta ki o gidene kadar
Ta ki o gelene kadar

Yaşarken öldüğümü düşünürken, ölüyken yaşadığımı fark ettim ansızın

Kendimi kendimi
Kendimi fark ettim ben

Ah yalan diyen yalan olsun

Koskoca bir yalan, 'hiç' olduğumu
Kapının önündeki köpekle uğraşırken
Köşkün asıl efendisinin kim olduğunu kaçırmışım

Şimdi kendimi inkar ediyorum ben
Geçtim 'suretlerimizden' ve sildim hepimizi

Mübarek olsun

Özlem SABA