Etme Gönlüm Şiiri - Nilüfer Albayrak

Etme gönlüm…
Etme, dokunmabana.
İçim paramparça,
Giden yanlarım var.

Etme gönlüm, etme...
Sakla beni, kal yerinde.
Hayale daldırma artık,
Unuttum ben her şeyi.

Bir sabah değişti her şey.
Hayat, eskisi gibi durmuyordu yerinde.
Çığlıklarımı sessizliğim duydu.
Bağırmak istedim, olmadı.
İçimde birikmiş bin parçalık bir aşk,
Kırıntılarıyla beni taşımaya mecbur etti.

Unutmak mı onu?
Hayatı unutmaktan zor.
Hayallerim yansa da,
Masallarım yanıltsa da,
Affedemem artık.
Ne onu…
Ne kendimi…

Bu aşk,
Beni bu hâle neden koydu; bile demeyeceğim.
Çünkü biliyorum,
En kötüsü o değil.
En kötüsü;
Aklımdan çıksa da,
Kalbimin hâlâ sevdaya sarılmış oluşu.

Her gece onu düşünerek uyuyorum,
Ve sabahları gözyaşlarımla uyanıyorum.
Bitmeyen bir hikâyenin,
Yeni bir sayfası varmış gibi.
Bir umut koşusu bu,
Sonu olmayan bir yolda,
Çaresizce…

Etme gönlüm.
Etme, dokunmabana.
İçim hâlâ paramparça.

O bitmiş bir hikâye artık.
Ben, askıda kalan bir sevdanın yolcusuyum.
Bağırmak istesem de kendi sesime bile yabancıyım.
Ondan bana kalan,
Yalnızca kırılmış bir güvenin kalıntıları.

Geriye dönmem artık.
Yüzünü görse, tanımam belki.
Bir zamanlar hayata sarılmıştım onunla,
Şimdi o başka kollarda,
Ben ise…
Çoktan çekmişim kendi perdemi.

Etme gönlüm…
Etme.