Eternal Sunshine Düşlemek

Lacuna’nın Alegorisi

Steril ışıklar altında titrer zaman,
Makamsız makamda durur ruhun yankısı.
Bir dokunuşla silinir sandığımız acı,
Oysa acı, mânanın dülgeridir,
Gizli odalarda sessizce işleyen,
Keskin, nazik, vazgeçilmez bir usta…

Kurum bilir kendini kudretli,
Tadasddukla inkâr eder hazzı, hüznü,
Ama unutmak, ölüme benzemez;
Unutuş, cennetin değil, boşluğun gölgesidir.

Acıyı kutsamak değil bizim işimiz,
Onarımsız unutuşu reddetmek en gerçek yol.
Özünü yokla, kusurunu telafi et,
Ve rıza al;
Gönlün sırlarında sükûnetle bekleyen
O kadim dengeyi hisset…

Lacuna, boşluk değil, bir laboratuvar
Ruhun parçalarını yeniden biçimlendirdiğimiz yer.
Ama ne teknoloji ne de makine,
Mânanın sancısını dindiremez;
O sadece rehber,
Biz ise işçiyiz,
Kendi iç bahçemizin dülgerleri…

Her silinen anı, bir yeniden doğuştur,
Her unutulan acı, hatırlanacak bir sır.
Ve her renk, her iz,
Sonsuz ışığın bir tonudur
Joel ile Clementine’ın iç içe düşleyen rüyasında…