m e ç h u l
apansız bir yaprak düştü omuzlarına
ömür gibiydi, rengi yıpranmışlık rengiydi
parmakları dokunmaya cesaret edemedi
kirletmek bir korkuyu beraberinde getirdi.
apansız bir yük bindi omuzlarına
gün gelir kırılan bir kalbe batar insan
akan kandan bilir yaşadığını
her gün ayrı bir zahmetle gelir her bir an
geri çevrilmez adımlarla örer yürek ağını
gün gelir yaşamak yalnız kanamak olur
bu nereye varacağı kestirilmez yolda ilerlerken
içimde biriken sayısız ve her biri ayrı ayrı birbirinden beslenen umut yığınlarını,
ve ölümün ürpertici nefesini itinayla ensemde taşıyorum.
biliyorum, bir gün ensemde yuva yapan o nefesle kesilecek nefesim.
biliyorum, bir gün ardımda soluk renkli ayak izlerim kalacak.
arın diğer tüm aldatıcı seslerin efsunundan.
dinle, tüm engellerin aşılmazlığına boyun eğmeden duy yüreğimin sesini; ağır bir yarayı andıran.
fakat aldırma sert kabuğuna
çünkü bu yürek ancak seninle yumuşar.
her hali ölümün farklı bir rengine bürünmüş benliğimle dönüp bakınca ardıma,
büyük bir boşluk karşılıyor
ışıltısını kaybetmiş gözlerimi.
şimdi nasıl anlatsam ki sana
sesi çıkmaz kederimi?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!