Eskitti Beni Zaman Şiiri - Kasım Kobakçı

Bunca keder yüklendi ruhuma,
    yordu, eskitti beni zaman,
Savruldum hayatın darbeleriyle,
    bitkin düştüm her an.
Nice kayıplarla şekillendim,
    kimsesizliklerde gezdim,
Bitimsiz bir acıyla doldum,
    dermansız kaldı bedenim.
Bunca gölge düştü üstüme,
    ışıklar soluklaştı,
Her dönemeç bir sınavdı,
    dayanmak çok zordu.
Bir parça umut kaldı geriye,
    o da hep sınandı,
Yine de her şeye rağmen,
    yalnızlığa meydan okudum.
Bir veda bile edemeden,
    çekip gitmişse yar,
Bunca hıçkırık düğümlendi boğazımda,
    diyemedim.
Bunca badire atlattık,
    ders mi aldın ikâzımdan?
Bir işkenceydi her saniyem,
    bitmek bilmezdi çilem,
Belli mi olur,
    ahirette kavuşuruz en azından!
Bunca hasret çöktü içime,
    tükendi hayallerim,
Sen istersen Cennete git,
    sevgilinin arkasından..
Her yol kapandı önümde,
    çaresizlik kaderimdi.
*
Bilseydim gittiğim yolu,
    seninle olmazdık bugün.
Bunca engeli aştık,
    yine de yetersiz kaldı gücüm,
O’nunla olsaydım şayet,
    kahır ve çile dolmazdım...
Boşaydı her çaba,
    tükenmişti ömrüm.
İki sevda arasında,
    bilinmez gibi kalmazdım...
Suya düştü bunca düşüm,
    kurudu göz pınarlarım.
Hele de üçüncüsünü,
    başıma belâ almazdım..
Her adım bir pişmanlık,
    yasta kaldı yüreğim.