Eskimeyen Yalnızlık Şiiri - Meral Bahçetepe

Zaman değil aslında yorgun eden,
Yükü taşıyan omuzlar inceliyor sessizce.
Bir gülüşün içindeki kırık yankılarla
Anlıyorsun:
Değişen senmişsin meğer.

Ne dostluklar kök saldı ne sözler yerini buldu,
Unutmam sandıklarımın çoğu
Sessiz sedasız çekip gitti gönlümden.
Artık kimseyi “hep” diye sevmiyorum,
Çünkü “hep” de yorulurmuş bazen.

Kalbimin kapısı açık hâlâ,
Ama eşiğinden geçen az…
Çay demlemiyorum artık gelişine,
Gidişleri daha iyi öğrendim çünkü.

Güven, bir zamanlar ne kolay verilirmiş;
Şimdi ise tartıyorum
Sözcükleri bile misliyle…
İçimde büyüttüğüm sükûnet,
Ne fırtınalar geçirmiş, bir bilsen.

Bundan böyle
Bir tebessüm bile kıymetli bende,
Hatırla değil, hak edenle yürürüm yolumu.
Gelen buyursun,
Ama kalmak yürek ister…