İstanbul'a yeni gelmiştim;.
Memleketimden ve ailemden uzakta olmak beni bir hayli zorluyordu. Daha on yedi yaşındaydım.
Üst komşum; tekim, canım sıkılmasın, üzülmeyim diye beni zorla evine çıkarır, çay yapar, ikramda bulunur, benle sohbet ederdi. Utanırdım, bazen çıkmak istemezdim ''bak küserim, gel işte çoluk çocuk otururuz işte'' derdi. Naifliğe bakar mısınız! Benim için benle küsüyor. İlk oturduğum yerdeki komşumdu kendisi. Ben oradayken taşındı. Telefon filan da olmayınca, bağlantıyı devam ettiremedik. Nerede, napıyor, hayatta mı bilmiyorum. Keşke bulabilsem kendisini. Soyadını da hatırlamıyorum. Sadece ismi var bende. Hayatımın en zor gününde, ben ona çıplak ayaklarla koşmak istedim. Eğilir kalbimden öperdi kesin. Yüreğini gözyaşıma mendil ederdi kesin. Beni bir başıma bırakmazdı kesin. Tavana altı ay boyunca, Allah'ın her günü çığlık atmazdım kesin. Acımla savaşmam için ordu olurdu bana kesin. Dua dua arıyor onu kalbim... İnsan, çoğaldıkça azalmakta mı ne? Yürek meziyetimizi kaybediyoruz gittikçe. Ben onun yerinde olsam ne yapardım, bana nasıl davranılmasını beklerdim empatisi kurulmuyor hakkınca. Bana bir şey olmasın da kaygısızlığı neredeyse iliklerimize kadar işleyecek. Oysa hepimize bir şeyler oluyor, olacak da... Eskiler, içi burkulunca doktora değil, dosta gidermiş...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta