Eski Zaman Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Semaver, sarnıç, dibek, kokusunda bitkiler,
Her evin yolu bahçe; her ev bahçe içinde…
Hayat, karınca gibi: Yazın çalış, kışın ye.
Hikâyeler, masallar, bahara kadar sürer.

Avludaki tulumba, yosun dolu yeşillik,
Beyaz öyküleriyle çevrili yazlık bir taht
Yıldızlardan süzülen her ışık gönülde baht
Huzurlu bir fakirlik, her varlık mutlu bir ilk…

Toprak damlar yeşerir, Davudî baharlarla
Tabiat çok geç gider, erken dönerdi ama
Börtü böcek toplanır, kümelenir her yanda
Besteler döktürürdü sabahları kanarya

Çamurlu yollarında, canım memleketimin
Ne oyunlar oynardık sokakta kankalarla
Çalı oylumlarında, fıstık salkımlarında
Ne ufuklar gezerdik zümrüdü Ankalarla…

Köfteye dökülünce acı biber, baharat
Konu komşu toplanır bakır leğen başına
Sıkım sıkım dizilir marul yapraklarına
Acı lokum yutardık, zevkle ve rahat rahat.

Bir genç askere gitse, yaşlılar ağlar idi
Anneler yazma bilmez, bilenler baş tacıydı
Dinlerken mektupları tüm dünya durur idi
Kestane kebap idi, acele cevap idi…

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde
Develer tellal iken, pireler berber iken
Gönül birini sevse sevdanın geçidinde
Sadakat bozulmazdı, ölüme de giderken...

Birisi bir iş yapsa herkes yardımda idi,
Biri ağladı diye mahalle ağlar idi,
Kimse kimseyi kırmaz, hem sever, hem sayardı
Sevinçler koskocaman, kederler ufak idi…