Hayır sevgilim… Hayır.
Beklediğim cevap bu değildi.
Yıllardır düşlerimde yaşattığım
Benim sevgilim olamazdı bu soğuk,
Bu ruhsuz satırların yazarı…
Sen,
Her resmine baktığımda
Kara bulutların ardından gelen
Berrak gökkuşağını izler gibi
Rengârenk hayallere daldığım...
Sen,
Her adını duyduğumda
Bilinmez çağların ötesinden gelen
Kutsal sırrı saklar gibi
Türlü heyecanlara kapıldığım...
Sen,
Her yüzünü gördüğümde
En büyük müjdelerle gelen
Gizemli kurtarıcıyı karşılar gibi
Sonsuz sevinçlere boğulduğum...
Sen...
Benim sevgilim...
Sen misin bu korkunç satırların yazarı?
“Seviyor muyum, belki ama
Yeterince tanımıyorum ki seni…”
Belki...
Tanımıyorum ki...
Ey Tanrım, hangi hançer
Daha zehirli?
Hangi deprem
Daha yıkıcı olabilir ki?
Hangi zalim katil
Daha çok acı verebilir ki
Zavallı kurbanına?..
Sen, ey “eski” sevgili...
Bilmiyorsun ki
Aşkın harcı bilinmezliktir.
İnsan tanıdığına
Âşık olamaz ki…
Artık
Hangi güzel yüz
Esin verebilir ki bana?
Hangi neşeli şarkı
Teselli edebilir?
Hangi coşkun nehir
Dindirebilir ki gözyaşlarımı...
Senden geriye kalan
Nedir ki bana?
Birkaç mutlu gülücük,
Birkaç masum öpücükten başka…
Yıllar sonra
Söylenebilecek ne var ki
Senin hakkında?..
...
Meğer...
Meğer, ben bir resme âşık olmuşum.
Resim canlandı
Ve büyü bozuldu.
Hepsi bu.
19 Eylül 1994
Tayip AltayKayıt Tarihi : 16.3.2015 22:04:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'Dostun bir tek gülü' yaralarken sevgiliden gelen dikenleri zehir suyla beslenmiş kaktüs ne yapmaz ki...
Şiirin dizelerini sarmalayan acı ve hüzün okura şiir adına güzellikler sunuyor...
Kaleminize., yüreğinize sağlık sayın Tayip Altay...
TÜM YORUMLAR (11)