Eski Ev Şiiri - Emine Sipahi

Duvarları çatlamış,
Boyası dökülmüş bir ev...
Taşları yorgun,
Sokakların sessizliğinde yalnız,
İçinde bir zamanlar hayat vardı.

Ama hâlâ ayakta,hâlâ duruyor.
Kapısı gıcırdayarak açılır,
Eski adımların sesi gelir duvarlardan.
Gülüşler, çığlıklar,fısıltılar...
Hepsi birer hayalet gibi dolaşır odalarda,
Her köşede geçmişin yankısı,
Ve ben,bu sessizliğin içinde,
Kaybolmuş bir zaman yolcusuyum.

Bir zamanlar çocuk sesleriyle dolardı,
Gülüşler koşar,ayak sesleri çınlardı odalarında.
Şimdi sessiz,
Sadece rüzgâr uğulduyor pencerelerinden,
Ve ben, eski bir dost gibi onları dinliyorum.

Her kapı gıcırtısı bana hikayesini anlatır:
İçeri giren insanlar,ellerinde umut,yorgunluk,sevinç..
Kimisi bir damla gözyaşı bırakır mermerin üstüne,
Kimisi bir tebessüm bırakır,hâlâ taşlarında durur.

Pencereden sızan ışık soluk,
Ama gölgeler hâlâ yaşayan bir dram anlatır.
Bir sandık köşede hâlâ bekler,
İçinde unutulmuş mektuplar,
Ve her eşya, bir kaybın izini taşır.

Sönmüş ocak,bir annenin sevgisini hatırlatır,
Kayıp sofraların,kahkahaların gölgesinde.
Her duvar, bir veda,bir ağıt taşır,
Her köşe, yıllar önceki acıları mutlulukları fısıldar.

Artık harabeye dönen bu ev,
Geçmişin ruhunu taşır.
Kayıp aşklar,ölümler,terk edilmiş hayatlar,
Duvarlarında asılıdır.
Ocağında yanmayan ateş gibi.

Her eşya,her çatlak bir anıdır.
Salonda dans eden gölgeler,
Mutfakta kaybolan kahkahalar...
Hepsi bana dokunan ruhların izi.

Ve ben burada,
Tozlu bir odada dururken,
O evin acısını hissediyorum.
Kaybettiklerinin ağırlığı,
Sönen ocak kadar soğuk,
Ama hatıralar kadar canlı.

Harabeye dönmüş bu ev,
Sessiz bir ağıt gibi bekliyor.
Ve ben anlıyorum:
Kaybettiklerimizi,hatıralarımızın içinde yaşatırız,
Her köşede, her duvarda,
Sönmüş bir ateşin külleri gibi.

Rüzgâr giriyor aralardan,
Zemin tahtaları titriyor ayak basışımla,
Kapı kolu dönmese de,ocak tütmese de,
O hâlâ hissediyor adımları,konuşmaları,
Kapılar kapanınca yalnızlık üzerine çökerken,
Her gece fısıldıyor,
Burada '' ruhlar'' var...