Esir Şiiri - Hacer Aydın

İki yakası bir araya gelmeyecek bir aşkı seçtim yine..
Gözlerini gördüğüm anda hayattan kopmak ve aynı zamanda bağlanmak trajedisini yaşadım.

Gözlerin! ! !
Sanki gidilmemiş en güzel denizlerin toplamıydı.
Sanki üzerime giydiğim en güzel renkti.
İçine düştüğüm en güzel dehliz,
Ve soluğumu tuttuğum en şahaser yaratılmış.

Sen baştan sona soluksuz okuduğum romandın.
İzlediğim en güzel film.
Gittiğim en güzel şehir,
Kokladığım en güzel misk-i amber..

Ya ben? ?
Seni hiç kendi içine sığdıramayacak olan ben?
koca bir ömürde hangi anınla birlikte ölümü beklemeliyim?
Peki kimin kollarında senden öğrendiğim aşk şarkısını durmadan söylemeliyim?

Zorlukların içinde pırıl pırıl gülüşünle beni arındıran sen,
Kabuslarımı bile cennet bahçelerine dönüştüren sen,
Sınırlı zamanlarda sonsuz anların en doyulmazı olan sen,
Öyle bir geldin ki ömrüme; sanki genç kızlık masumiyetime geri döndüm..

SEN ve BENİ "BİZ" yapan iki zamir, ne kadar kolay dönüşüyor çoğul 1. şahısa
Peki biz neden ömrümüzü ilikleyemiyoruz 1. çoğul şahsın varlığıyla hafızalara?
Nye haykıramıyoruz gözlerimizden taşan "aşk"ı?

Belli ki biz niyeli soruların, pekili onayların içinde,keşkeli aşk kahramanlarıyız.
Büyük bir tutkunun içinde küçük yaşanmışlıklar biriktiren iki insanız
"Beni Bırakma" cümlesinin en esir yalnızlarıyız..