Erkenci Kuş Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Sen gitmiştin
Ve Ankara'ya kar yağıyordu usul usul.
Soğuk bütün yaşanmamışlıkları sevindirirken,
Yaşanmışlıklar feryat içinde üşümeye mahkumdu.

Erkenci kış sarhoşluğu vardı üzerimde,
Biraz mahur beste havasındaydı herşey,
İçimde ölen insanlar,
Soğuktan etkilenmiyormuşçasına gezindikçe yüreğim dahada kışa kesiliyordu.
Sen gitmiştin,
Gideli tam on sekiz gün yedi saat olmuştu
Ve ben unutmak denen eylemin
Nasıl yapıldığından habersizdim.
Kendiliğinden olmalı dedikçe,
Hiç bir şey kendiliğinden olmuyordu sanki
Kalbimde unutmak denen bir alev topuyla
Dolaşmak zorundaydım.
Ankara bir başka soğuktu bu kez,
Başım, yüreğim, seni saramayan göğsüm acı içindeydi.

Bir umut taciriydi yaşam
Baktığın pencereni değiştirince.
Ama şimdilerde değil
Gidenlerin arkasından umutla bakmak zor oluyor o umut penceresinden,
Düşün ki,
Şu anda Ankara'ya kar yağıyor usul usul
Ve sen,
Bütün kalbini, yaşanmışlıklarını, unutmak denen eylemi bir kor topu yapıp
O karın üzerine bırakmışsın.
Yandıkça acıyor canın
Bir taraftan donuyorsun.

Unuttuğum yerdeyim,
Sendeyim...
Kâh kar kor oldu,
Kâh kor kar oldu.
Ben hangisiydim bu saatten sonra?
Sen gitmiştin,
Ankara'ya kar yağıyordu usul usul,
Yoktun.
Eylül yaprakları kar altındaydı,
Umut erkenci kışa yenik düşmüştü.

Mine Yılmaz Sevinç
20.Eylül.2022
08:48