Erken Yoruldum Şiiri - Esma Canyurt

Daha adımı ezberlemeden dünya,
Bir yorgunluk çöktü üzerime.
Heves, kırık bir oyuncaktı elimde
O da sustu, ben de...

Yaşıtlarım gökyüzünü çizerken duvarlara,
Ben karanlığı ezberledim perde arkasında.
Neşeyi tanımadan büyüdüm belki,
Bir tek susmak olgunlaştı içimde.

Omzumda yaşımdan ağır bir sessizlik var,
Gülmem gerekirse gülmüyorum bazen,
Çünkü bazı tebessümler,
Mezarlık gibi soğuk gelir insana.

Ben erken çözdüm hayatın yalanını,
O yüzden geç kaldım gülüşlere.
Yolun başında biten bir masalım sanki,
Kimse dinlemeden kapağı kapanmış.

İçimde bin yıl var sanki
Ama hâlâ çocuk gözlerimle bakıyorum,
Yaralı, ama hâlâ sessiz.
Ve bu da en çok canımı acıtıyor.