Erken yitirdim erken... Şiiri - Serhat Kulu

Çocukluğum bir uçurtmanın ipini bile tutamadan,
yalınayak yollarda geçti.
Mahrumiyetim mahkumiyetimdi hep,
susuşum çaresizlikti,
çığlığım hiç bulamadı yankısını...
Ahtım oldu ıraklarda,
İçimden geçen içimde kaldı...
Erken yitirdim gençliğimi erken,
daha çocuk bile olamadan
düşlerim çocuk kaldı...
Düşe kalka yırtacak bir elbisemde yoktu üstelik;
ömrüm dikenli tel oldu,
kanadı bedenim şah damarından.
Bir nefes çekiyorum şimdi cıgaramdan,
gözlerim dalıp dalıp gidiyor,
Bir nefes daha ciğerimi parçalarcasına
dumanına boğularak hayatın...
İşte mahzunluğum işte durgunluğum,
emanetidir bana o günlerin
bir soğana yaşarmadıki benim gözlerim...
Yarım kaldı şiirim yarım,
ya sözcükler dar geldi sayfalara
ya kifayetsiz kaldı...
Kaçırdım trenleri kaçırdım,
gözlerim raylara takılı kaldı.
Biliyorum bu ne son kaçırdığım trendi;
ne de son istasyonuydu ömrümün.
Erken gitti ömrüm erken
vedalaşmaya bile vakit olmadı...
Şimdi aynadaki suretime bakarken,
bu ben miyim diyorum karanlığa
sesim yankısız dönüyor bana...
Erken yitirdim diyorum yine kendime
erken yittin ömrüm erken...