Erken Karanlık Şiiri - Ismail Uzar

Devamlı kayboluyorum benliğimde
ve ustaca düzenlenmiş kurgumda...
Yorgun düşüyor gözlerim her baktığımda semaya
ve kararıyor gecenin köründe bilincim...
Yükseliyor nidalar ve cağrılar,
ama ben duyamıyorum...
Onca sesin içinde nasıl duyar insan tek gerçek olanı...
Yaka dur sen elindekini...
Belki kanatlanırsın her hür kuş gibi,
sonra süzülürsün bulutların içinden...
Nereye gittiğin belirsiz, ama arar durursun,
bir çıkış ve bir kurtuluş...
Nasıl olsa biri elbet duyar sessiz çığılıklarını
ve kurtarır bu yorgun düşmüş vücudunu...
Ama nasıl kurtarsın seni kendinden...
Nasil elinden tutsun ve çıkarsın seni bu dipsiz kuyudan...
Sadece daha da batarsın debelendikçe zihninin bataklığında...
Boğulursun kalbinin en derinlerinde
ve buz tutarsın gökyüzünün en serinlerinde...
Ama yine bi çağre kalırsın beklerken ötekini...
Yine yorgun ve bitkin uzanırsın sıcak döşeğine...
Örtersin titreyen bedenini
ve dalar gidersin belki rüyalarında
Ümit edersin... aydınlığa kavuşmak için ertesi sabah uyandığında...