Eriyen Katılık Şiiri - Sinan Bayram

Varlık, bir sabahın sessizliğinde soldu,
Ben, kendime doğru çözülen bir izdim.
Taşın soğukluğunda, havanın içinde
Kendimi değil, var olma hâlini duydum.

Eridim — ama yok olmadım,
Yalnızca katılığım çözüldü zamana.
Her damla, her nefes, bir hatırlayıştı:
“Burada olmanın ağırlığı”nı.

Aşk, bir sen değil artık,
Bir “açığa çıkış” biçimiydi.
Senin yüzünde parlayan ışık,
Varlığın kendi yankısıydı.

Hiçlik, beni yutmadı,
Sadece kabuğumu soydu sessizce.
Ve ben, ilk kez
Kendimi değil — “olmayı” gördüm.

Sinan Bayram