Erguvan Şiiri - Nev Bilginer

gül tokluğuna açığa verdin kalbini
döndün yine aşka tutuldun, tutkundun halbuki,
ne desem ağlayacaksın biliyorum
ağla öyleyse geçsin

bu kendini bıraktığın kaçıncı erguvan mevsimi
binbir çeşit halelerle renkli ve en renkli
en uysal çiçekleri bıraktın
erguvana değdi ellerin, ne deyim ki

çok erkendi oysa duyurdun bile sevdiğini
durdun sonra aşkın önünde, durulmaz ki
ne umsan bilmez o çiçek ki
yüreğini daha bilmeyen

bu kadar kırılgandın meğer
bu mevsim neden çıkardın yüreğini,
en halden anlamayanın eline verdin,
çektin gittin sonra bilemedin, ne hallerde kaldı yüreğin.

huzur yokluğuna öylesine kırdırdın ki kalbini,
bilmedin sever mi o da seni,
en masum ve sakin ve duygulu çiçeği bıraktın,
erguvana değdi ellerin, ne deyim ki.

ne dedi mevsim kuşları bu kadar,
inandın onun en güzel ve suskun olduğuna,
bütün sesleri susturdun, yalnız o şarkıyı dinlemek istedin,
evet evet yalnız onu istedin biliyorum, ne deyim ki
en uysal çiçeği bıraktın da
erguvana değdi ellerin
ne yazık
beni sevdin...

26.05.2003, Kadıköy