Bir gece yarısında kopan fırtınanın
Duyulmaz enkazındayım
Soğuk, açlık ve ölümün göz kırpışında
Gözyaşlarım ısıttı beni
Bir gece yarısı
Düşlerimi, anılarımı yazdığım günlüğümün
Son sayfasındaymışım, bilmeden
Anneciğimin üstümü örttüğü battaniyem
Kefenim oldu bir lahzada
Bu enkazın altında umutlarım
Taşların arasından sızan güneş ışığında
Babamın uzattığı yaralı ellerinde kaldı
En çok da hasret yaktı
Adı konmamış vedaların hasreti
Bilinmez vedalarla doludur Şubat
Oysa vedaların en güzeli
Son olduğunu bilmek değil midir?
Kayıt Tarihi : 6.4.2025 17:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
6 Şubat depremlerinde yitirdiğimiz canların anısına...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!