Enkaz Şiiri - Arda Polat

Yorgun bir gölgeyim,
Kendi kalabalığımda kaybolmuş.
Her yer aydınlık, ama içim karanlık.
Sıcak bir odada,
İliklerime kadar üşüyorum.
Çünkü içimde fırtına var,
Kimsesiz bir fırtına.

Yalnızım.
O kadar yalnız ki,
Sanki hiç var olmamışım gibi.
Sesim çıkmaz,
Gürültüye karışır.
Ellerim bomboş,
Kimse tutmaz.

Geçmişim bir enkaz,
Her an üstüme yıkılır.
Geleceğim bir sis,
İlerisi görünmez.

Ben,
Kaybolmuş bir zamanın parçası,
Tüm yolların sonu.
Ne ileri gidebilirim,
Ne geri dönebilirim.

Sadece duruyorum,
Ve yorgunum.
Öyle yorgun ki,
Unutmak bile bir yük.