Enkaz Şiiri - Mahir Kılınçarslan

Geç kalmaktan hiç bu kadar korkmamistim.
Ben değil,
geç kalan da yetişilecek olan da ben değilim.
Ömrümde böyle acı hissetmedim.
Benim tenim değil,
benim canım canlarım da değil.
Hiç bu kadar utanmadım insanligimdan.
Benim bı sucum yok,
yetişmek için canla başla koştum da oysa.
Ama içtiğim sudan da utandım, yatamadigim yatağımdan da.
Üzulmek değil bu,
ruhunu kaybetmek gibi.
Hani olur ya çöker üstüne karabasan,
ne tırnağın oynar ne gikin çıkar, çırpınıp çığlık atarken.
Yoo ben değilim.
Artık bu adam ben değilim,
anlıyor musun?
Umut dolu bir enkaza gidemedigimi nasıl anlatayım.
Enkaz dolu bir vücudu taşımak kolay mı?
Nerde nasıl yıkılır ben nerden bileyim.
Dayanmak ne zor...
Gördükçe gözüme inen baskınları kime göstereyim.
Susunca migdem bulanıyor,
Yedigim ictigimden değil.
Hazmedemediklerimden.
Konuşunca kalbim ağrıyor.
Yoo hasta değilim.
Kalpte yorulurmus meğer.
Ne sigaram anlıyor beni
Ne kadehler
Mısralarda desen mana yalım yamalak,
Yoo beni değil, beni değil...