En sonum Şiiri - Suat Hayta

Bir yol vardı, senle yürüdüm,
Gölgeni taşıdım, içime bürüdüm.
Geceler şahidim, yıldızlar yoldaş,
Bir tek sen eksiktin, bir de telaş…

Ne yana baksam, izinde kayboldum,
Kendi sesime bile yabancı oldum.
Aynalara küs, kalbime dargın,
Seninle başladım, sensiz yarım…

Ben her vedayı sen sandım önce,
Her elvedada adın yankılandı gecede.
Zamanla solan umutlar gibi
Ben de eksildim… yavaşça, sessizce.

Sormadın hiç, “iyi misin” diye,
Yandım ben, sen sevdin gülmeyi diye.
Bir yangının küllerinde kaldım,
Ve kabul ettim: Sen, benim en sonum oldun.