En çok yanlışlarım benzer bana

* şükran’a
en çok, yanlışlarım benzer bana
nedir ki sesine parlayan ipek,
sınanmış ışıklar, cicilerimde...

tutunmuşsan kılçığına yakınan hissin
eşiğimdeysen üstelik; yakar gibiysen
bitirmişsen ayşekızla tezgahta işi,
aşkı yem saymışsan, azim kuşlara
atmışsan kirliyi, güze, ayaza …

belli ki keskin dayanmıştır zaman...
belli ki tuzağa boyanmış kirli oyuncak...
ki eşkereyken içimdeki sancak...
söze gelmese de dilim,
sığmaz gördüklerime göz …
benim, benim, benim;
kalemimdeki her kırık …

hangi zaman bu sahi, içime akan...
bağışlasın ellerimi çocuklarıma...
çözelim diyorum gözlerini tez...
yürüyelim bulgura kavuz ruhundan...
değişelim akçesiz nefesi derin...

taşıyamam, gelinmiş tövbeleri...
ne olur bilinmesem bir satır daha
varsa kör çocuğun içten seveni...
en çok yanlışlarım benzer bana...
çıkar gider gölgesini günlerim
öyle durulurum ki;
kör kalırım, azalan hazdan...
**
anlaşılır şeydir yüzünden su, ayrışmaz akşam...
sen misin şaşmayan kırılacak zamanı
ayrılış yerinde eğleşen, gam sesim
sen misin baktıkça saflaşan gözlerime
basılan kalıbında dilsiz mühürün...

değil, renginden sezmek; ölçülmez ayrılıklar ...
yüzsüz doğunca anadan aşklar
çakarım sınıfı, akıldan ince,
belki içim bile iç değildir, tufandan,
belki karayı da, sahiden seveceğim, an...

sesim daha bulanmadan kine...
ışırken derin yanlışlar,
sözlümken aklıma hicran...
en çok yanlışlarım benzer bana
söyleyin, kavimler toprağı...
kabuldür eksiğim;
varsayılsın, bu da benim gafletim...

'aksak semahlar' dosyasından