En Çok Kaybeden Çocuklar Şiiri - Fatih B ...

O zamanları topraktı buraların sokakları
Bir topun peşinde koşardık
Mahallenin bütün çocukları
Bitmezdi sokak, bitmezdi oyun
Bir avuç dolusu kum yutardık
Her oyunun sonunda annelerimizden
Yediğimiz fırçalarda cabası
Ama ışıltısı gözlerimizin kıskandırdı yıldızları

Babalarımız yorgunluktan birazda tütünden
Ciğerleri sökülürcesine öksürürlerdi akşamları
Hayat çoktan bükmüştü onların bileğini
Yinede sımsıkı sarılırlardı can parçalarına
Giymez giydirirler, gülmez güldürürlerdi
Ve her çocuğun hayali babası gibi olmaktı

Annelerimiz cefakardı
Yama yapmaktan yorulurdu elleri
Üç kuruşla döndürürlerdi yuvayı
Zaman en çok onları yorardı
Onları ise en çok güneş kıskanırdı
Çünkü anneler
Çocuklarını ısıtan sımsıcak yürekleriyle
Güneşten milyon kere heybetliydiler

Herkes aynı bakkala veresiye yazdırır
Ödeyemedi mi ay başında
Önünden geçmeye utanırdı
Herkes aynı derde ortaktı
Herkes birbirine çare
Düştü mü biri zora
Tutan el çok olurdu

Şimdi kirli bir kumar masası dünya
Yollar asfalt
Üstelik binalar kesiyor güneşi
Babalarımız eskisi gibi sarılmıyor can parçalarına
Annelerimiz hep şikayetçi
Bakkallar veresiyeyi kesti
Dertler çaresiz
Düşen düştüğü yerde aciz
Yaşamak kirli bir kumar
Kalpler katran karası
En çok kaybedense çocuklar