Önüne kemik at
Kuyruğundaki kalın uzun çizgiler gövdesine kadar gidiyor da
Ağzının kıyısından geçmeyenlere adanmış türküleri
Sevgisiz seyirciler tutturmuşlar dillerinde sadece bu var.
Birileri varsa,
Ve palmiyeler vardı bana göre yerden göğe kadar haklı
Yerin dibine kadar yalancı.
Sen gibi.
Palmiyeler gülerlerdi halimize yazın bu kavuran sıcağında birer damla terkerdik,
Akar gider kana karışırdık.
Sen gibi.
Yanlış yola saptıysan
Bahar geldi demek değildir
Veya küp şekerden kule yap
Sen sevmeyi bilir misin?
Suskunluk içini kuruturdu yalnızlık gibi
İpleri eline almış bağlamış kördüğüm yapmış
Yetmemiş çekmiş koparmış yıpratmış.
Kukla mavisi gökyüzü
Kukla sarısı papatyalar
Ve kukla karası köleler.
Öfkemi daha fazla içimde tutamam
Onlar benim kollarımı çaldılar.
Esen rüzgâra karşı mavi kuşlara kafa tutmak gibi,
Burnu akan bir çocuk düşerken,
Damdan aşağı atladılar ve ölmeye yüz tuttular.
Toprağın en serin kısımlarında cıvıldayan solucanlar,
Tüm varlığımla boşlukları doldurmaya gelmedim ki,
Ne istediğimi daha tam kestiremiyorum.
Bu duruma ne çabuk geldim bilemiyorum,
Ben mi gerideyim, sen mi hızlı?
Birer birer hepsinin yüzünü hatırlıyorum.
Yaprakları ağızlarının kenarından sarkarken henüz bahar gelmemişti.
Bu yolların kökünün nereye vardığını hissettim.
Bu doğru değildi.
Bu ayrılığın doğru olması imkansızdı.
Bu hayata dair olan her şeyi gördüm,
İhaneti gördüm, durgun suyun üzerine asılı kalmış balık gibiydi.
Sinsice içime girmişti ve ben öldüm.
Görmem gereken her şeyi gördüm,
Acıyı tattım, kızgın alevlerdeki kırmızı gibiydi.
Işık zerrelerinin tozlarında saklı kırmızı ve beyaz arasında
Arasan sadece uçar gider bulmaya çalışana eziyet eder.
Kaybolmuş ruhların tanelerini saklar yaprakların terleyen kısımları
Aşağı süzülür bir parça ve kayganca sorar durur dünyanın anlamını.
Geçiyor yalnız insanların başının üstünden, içine giremez
Kaybolmayı göze almadan usulca etrafında dolaşır ay ve dünya gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!