Emel Baran Şiirleri - Şair Emel Baran

Deli rüzgar,
Gönlümün fırtınası yanında estiğini sanıyor.
Döktüğü yağmur,gözyaşımı
Gök gürültüsü çığlığımı bastırmaya çalışıyor.
Ey gök,
Ben senden doluyum,

Ben seni güneşe astım Gün biter,güneş batar kaybolursun diye Ay olup geldin geceme Karanlığa inat Yüzünün gölgesi ayın üzerinde Sabah olur kaybolur dedim Ezan sesi olup doldun odama Dışarı çıkasın diye camı açtım Bana inat Güneş yine karşımda...

Gece sesimi yutuyor
Yağmur karanlığı yıkarken
Islanan yüreğimin çığlıkları
Beni hırpalıyor
-

Bir kitap kampanyasının ardından dökülenler



Biz bugün çok güzeldik

İnce,narin kırılgan
Umutlarımı astım
Mimozanın dallarına
Umutlarım mı kırılgandı
Dalların mı inceydi Mimoza

Ellerimden,dilimden.gönlümden
Kir akıyor,dokunmayın
Ruhsuz bedenimden dökülen terime karışmasın tenleriniz
Yok sayın sevdamı
Yok sayın varlığımı
Yok sayarak yok edin günahlarımı

Bilir misin ki
sessizliklerde bıraktığın bu yürek
soğuklarda donarken ateşten kor olur

Bilir misin ki
söylenemeyenlerin içinde boğulup yiten bu can

Kuşun kanadına yüklenen harfler yollarda dökülür
gideceği yere varamazlarmış.

Suya atılan umutlar damlalar halinde etrafa saçılır
bir türlü o elin içine dolamazlarmış

Bu gün, o gündür

Bu gün doğduğun gündür,

Sen doğduğun da

Sevmek bazen vazgeçmeyi bilmektir'

İyi kalpli, yalnız bir adam, bir gün bir koza bulur. Kozanın içinde küçük bir tırtıl vardır…
Adam çok sever bu tırtılı, onunla tüm yalnızlığını, tüm sevgisini paylaşır…
Gel zaman git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek olur. Adam, kelebeğine hayran olur,bırakamaz bir türlü...
Aslında kelebeğin aklında dağlar, kırlar, çiçekler vardır da; kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine, yalnız bırakamaz onu...