Emekli eller. Şiiri - Vedat Korun

Kısacık bir hayat için,
Çok zordu onurlu yaşamak.
Boyun eğmeden namerde.
Çalışmak yılmadan,durmadan,
Çalışmak..
Bir lokma ekmeğe,bir kör kuruşa.
Artarsa çocuklardan,
Kalanı,kırıntısı tayından,
Kör barsağa.
Boş ver,çoluk çocuk doydu ya.!
Yarına Allah kerim.
Elime sağlık,
Derdi hep.
Patladı eller bir ömür.
Tarlada,bahçede,
Çukurda,temelde,denizde,
Gurbet ellerde.
Nerede olursa orada.
Kaba nasırı süsledi kaba ellerini.
Kavuşmuyor artık parmakları da.
Hayatının yaşlı haritası,
Avuçlarında saklı,gizli.
Sertleşti.
Yumuşatmıyor gözyaşı bile.
Emekli ettiler sonunda.
İşe yaramazı,
İşçi emeklisi.
Sevinmişti garip iki gün.
Ne gezer,muhtaç ki ne muhtaç.
Bir avuç maaşa bağladılar.
Bir de bileklerinden prangalı.
Mahküm temelli yoksulluğa.
Yol kenarında.
Açtı ellerini utana,sıkıla,
Yerlere gire,gire.
Ellere de,ellere.
Sessiz tokadını vurur şimdi,
Bu hale koyan,
Nasırlı,
Yüzlere de,yüzlere….

24-09-2007.