Emekledim Şiiri - Şehrin Delikanlısı

ona doğru emekledim yine. yeni yürümeyi öğrenmiş bebek misali biraz sendeleyerek yürüdüm ona doğru. elleri bu havada çok üşürdü. buz gibi olurdu. üşümüş ellerini tutardım oysa. soğukta kalmış bir demiri tutar gibi bir his yaşardım. üşürdüm. ama onun üşümesine kıyamazdım.
cesaret edip uzanamadım soğuk ellerine. uzanmaya çalışsam, canı yanacağını sanan çocuk misali kaçırırdı ellerini benden.
bunu bilmek, en önemlisi hissetmek, kalbime bir hançer saplanması gibi, her nefes alıp verişimde ağrıyor kalbim. yanıyor içim.. tek kelime konuşmadık. bir rüzgar gibi. ne ara geldi ne ara gitti.
o gider, yağmur başlar anlamış gibi halinden.. senin yerine gökyüzü ağlar..
sen gidişini seyredersin.. tüm cümleleri içinden söylersin.. gözlerine bakabilsen ağlamadan belki anlar halinden.. cesaret edip bakamazsın.
o gider..senin yerine gökyüzü ağlar.. sen gidişini seyredersin.. susarak seversin.. susarak özlersin.. gidişini seyrederek seversin.. gelmeleri değildir aşk.. seni sevmeleri değil. seni sevmiyor oluşudur artık aşk. arkasına bakmadan çabucak yanından kaçar gibi gitmesidir aşk.. aşkın sıfatı değişir. o anlamaz ama gökyüzü anlar halinden.. senin yerine o ağlar.. senin yerine o konuşur..