Emeğin gölgesinde Şiiri - Nafiz Karak

Toprak uyanır alın teriyle,
Çatlak eller dokunur sessizce,
Bir tohum düşer, umut taşır,
Zincirler kırılır, gün doğar hece hece.

Fabrikalar yankılanır çelik sesiyle,
Makine değil, insan döndürür dünyayı,
Kömür karasıdır işçinin gözleri,
Ama parlar içinde özgürlüğün bayrağı.

Köyde bir kadın ekmek yoğurur,
Elleri nasır, yüreği direnç,
Çocuklar koşar tarladan okula,
Bilgiyle yıkılır sömürünün gerçeklik zinciri.

Dağlar tanıklık eder sessiz mücadelelere,
Nehirler taşır yoksulun gözyaşını,
Ama birleşir eller, birleşir sesler,
Karanlık dağılır dayanışmanın ateşiyle.

Kapital bir ejderha, altınla beslenir,
Bankalar yükselir, gökyüzünü deler,
Lakin unuttular: halktır asıl güç,
Tuğla tuğla yıkılır zulmün kulesi.

Gün gelir, gök kızıla boyanır,
Eşitlik marşı yükselir ufuktan,
Her bir damla ter, her bir alın izi,
Yeni bir dünya kurar, adaletle taçlanan.