Böyle başlıyordu son mektubu. Daha ilk kelimesinde her şeyi bitirip,gerçeklerle yüzleştirmişti beni. Devamını okumak,açtığı yaraya iğnelerle pansuman yapacak kadar akıl dışıydı. Hayatıma girdiği gün,aklımı başımdan alan da O değil miydi zaten? O yüzden çokta mantıksız gelmiyor mektuba devam etmek…
“Bugüne kadar yaşadıklarımı unutmayacağım,ama hepsi geride kaldı”
Nasıl bir cümleydi bu? İnsan unutmayacağını bile bile,nasıl geride bırakabilirdi yaşananları. Gerçekten olabilir miydi böyle bir şey? Gereksiz eşyaları bir kutuya doldurup çöpe atmak gibi miydi,tüm yaşananları bir araya toplayıp atmak? mümkün müydü böyle bir şey? Ne demek istiyordu,hiç mi hiç anlamıyordum.
Yine de devam ettim okumaya. Ve okudukça devam ettim yaramı dağlamaya…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta