Elveda! Şiiri - Döndü Dülger

Elveda!
İçimde kör düğüm olmuş susuşlara,
Dilimin ucunda duran yutkunmaktan yorgun düştüğüm hesaplaşmalara.
Elveda!

Elveda!
Seninle kurduğum ama hep benim taşıdığım hayallere,
Avuç içlerimde büyüttüğüm dualarıma,
Her dokunuşunda benden eksilen o yarım kalmış masallara!
Elveda!

Elveda!
Geceleri uykuma sızan gözlerine,
Gözyaşımı ezberlemiş duvarlara,
Ne zaman iç çeksem sesimi tanıyan karanlıklara.
Adını andıkça içimde kuruyan baharlara.
Elveda!

Ben artık,
Kırıldığımı gizlemekten çatlamış bir aynayım.
Yansıttıklarım kadar değil,
Bu hayatta sakladıklarımdan daha da fazlasını taşımaktayım.

Bu sefer seni değil,
Bende sana ait ne kaldıysa onlara elveda.
Adını andığımda solan son umuduma,
Bir ömür boyu içimde dağlar gibi biriken suskunluğuna,
Beni bende tüketen yorgun sabrıma da artık elveda.
Elveda sesini duymadan sustuğum gecelere,
Aşkınla bozulan kalbimin ritmine,
Önünde diz çöken cümlelerime elveda...
Döndü Dülger