Ellerin de oyuncak olsun diye mi?

Yüreğimi avucunun ortasına bıraktım,
Narin ellerinde oyuncak olsun
diye mi?
En kıymetli emaneti, gözümden sakındığım canı,
Hiçe sayıp yerden yere vurman için mi?

Sessiz çığlıklarım yankılanır boşlukta,
Artık şimdi bana her bakışın bir başka,
Ansızın koptu umudun incecik ipliği,
Sessiz kimsesiz bir yalnızlık sardı benliği...

Oysa ben, kalbimi sana bir gül gibi sunmuştum,
Sevgiyle sula, sevdayla. büyüt diye beklemistim.
Sen bir kasırga, acımasız bir rüzgar gibi estin,
Yapraklarımı savurarak beni kederlere gark ettin.

Şimdi enkazıyım, büyüttüğümüz o devasa aşkın,
Tuz buz olmuş yerlerde, paramparça hayallerim,
Bu dağılmış parçaları, bilmem nasıl toplarım,
Hangi elle yeniden yeşerir bu çorak topraklarım?

Gözyaşlarım bir nehir olup aktı içime,
Boğuluyorum sensizliğin derinliğinde,
Bir zamanlar kalbim ellerinde cennettti,
Cehennemin kor alevleriyle yanmakta şimdi...

Git şimdi, git hadi ardına bile bakma sakın,
Bırak beni bırak artık, bu acıyla baş başa.
Belki bir gün diner bu dinmez zannettigim sızı,
Ve işte o zaman yeniden doğar bir umut belki...

Zaman var ya zaman, o acımasız bir hekim,
Zamanla belki bu derin yarayı siler yüreğim,
Gün gelir, sensiz de nefes almayı öğrenirim,
Yeniden o solan gönül bahçemi yeşertirim...

Ama şimdi, bu hüzünlü akşam vaktinde,
Gözlerim nemli, kalbim buruk bir halde,
Hatıraların gölgesi dolaşır etrafımda,
Sensiz geçen her an, bir ömür gibi gelir bana...

Derin bir nefesle sessizce fısıldıyorum adını,
Karanlık sokaklarda kayboluyor isminin yankısı,
Bir mucize, bir mucize olsa da dönsen geriye,
O eski sıcaklığı samimiyeti bulabilir miyiz sence?

Sanmıyorum artık, kırılan onarılmaz çoğu zaman,
Hele ki bir kalp yaralıysa bu kadar derinden,
Yine de ufak bir umut kırıntısı saklı içimde,
Belki bir gün, tesadüfen karşılaşırız yine bir yolda...

O zaman ne olur bilmem, suskun mu kalırım,
Yoksa içimdeki o deli fırtınayı haykırır mıyım?
Belki sadece buruk bir tebessümle güler geçerim,
Belki de olgun bir ruhun dinginliğiyle herşeyi kabullenirim...