Elinden Geleni Ardına Koyma

Elinden Geleni Ardına Koyma

Yoruldum, evet...
Savaşmadım mı sanıyorsun seninle, hayatla, hepsiyle?
Her darbe, her yok sayış...
Beni ya yok etti, ya yeniden doğurdu.

Sustum,
Çünkü bazı çığlıklar kulakla değil, kalple duyulur.
Gittim,
Çünkü kalan olmak bazen daha çok yakar.

Ne varsa içimde,
Geceden kalma bir yıldız gibi sönük şimdi.
Ne varsa elimde,
Senin sayende parçalanmış, dağılıp gitmiş.

Hadi,
Ne bekliyorsan onu yap!
Elinden geleni ardına koyma!
Yıkacaksan, en temelden yık,
Acıtacaksan, en derinden vur!

Ben artık eski ben değilim.
Küllerimle beslediğin o sessiz öfke
Büyüdü…
Ve sana benzedikçe kendimden nefret ettim.

Seninle savaşmadım…
Çünkü bir enkazla savaşılmaz.
Ama şimdi,
O enkazın üstüne kendi tahtımı kuruyorum.

Ve sen?
Hâlâ gölgemi korku sanıyorsun.
Ama bil…
Ben o gölgeyi, senin karanlığında büyüttüm.

Şiir Hamit Atay