Sessiz Adımların Gölgesinde”

“Sessiz Adımların Gölgesinde”

Deli bir fırtınanın ortasında kaybolmuştu adam.
Ne gidecek bir yönü vardı artık,
Ne de dönecek bir yolu…
Ayak sesleri bile susmuştu.
Zamanın paslı raylarında,
Yılların yorgunluğunu taşıyan
Bir gölgeydi sadece.

Yalnızlığını arıyordu.
Bir rayın kenarında,
Sonu bilinmeyen bir yolun başlangıcında.
O an,
Gülümseyen iki çift gözün derinliğinde
Unuttuğu sıcaklığı gördü.
Birden zaman yavaşladı.
Rüzgâr bile daha hafif esmeye başladı,
Sanki kaderin bile yorgunluğunu anladı.

Yaprak yaprak savrulan bir gözbebeği
Uçurumdan düşüyordu,
Ve o bunu sadece hissedebiliyordu.
İlk defa,
İçindeki yalnızlığı
Bu kadar derin…
Bu kadar sessiz hissetti.

Geçmiş, geleceğine karışmıştı.
Bir bulut gibi…
Gökyüzünden sağanak sağanak düşen
Yağmur taneleri değil artık.
Her biri birer kurşun gibi
Sol göğsüne saplanıyordu hayallerinin.
Her biri,
Bir yarım kalan sevda,
Bir eksik kalmış sarılmaydı.

Umutla çıktığı yolun yarısında,
Bitap bir hâlde rastladı kendine.
Bir aynada değil…
Yüreğinin kuytusunda.
Sola dönse acı,
Sağa dönse nefret...
Geriye dönüş biletini çoktan harcamıştı.
Geleceği olmayan bir dünyanın
Son yolcusuydu artık.

Varla yok arasında,
İki değirmen taşına sıkışmış duygularını
Ruhuna hapsetmişti.
Son adımında çarpan o hüzün,
Sadece gözlerinden değil,
Tüm benliğinden dökülüyordu artık.

El duymaz,
Yar duymaz bir çığlık koptu içinden.
Bağrında,
Ateş gibi dökülen kelimeler...
Gençliğinin baharında,
Konuşamadan sustuğu nice vedalar gibi.

Bir zamanlar sesle dolu olan kalbi,
Şimdi suskunluğun gölgesinde yaşıyordu.
Ve o,
Sadece yaşamadığı bir hayatın ağırlığını değil,
Sahip olamadığı bir geleceğin
Hüzünle yazılmış mektubunu taşıyordu omuzlarında.

Belki bir sabah,
Uyanmadan önceki son düşünde,
O gülümseyen gözleri bir kez daha görecek…
Ama uyanmayacak.
Çünkü bazı yorgunluklar,
Ancak ebedi uykularda dinlenir.

Mehmet bildir
01.11.2024