Eksilen Şiiri - Hatice Güzen

Adını anmadım.
Bir çiçeği, kendi dalında
içime eğdirip, gözlerimde solgunlaştırdım.
Sesini bekledim
rüzgârın silip götürdüğü
yarım bir hece gibi asılı kaldım,
zamanın elinden düşen bir düş gibi.

Gülüşün,
yalnızca hatıraların gölgesinde
parlayan silik bir ışık oldu,
gözlerimde tükenmiş bir iz.
Yüzün
zamanın nemli avucunda
yavaşça eriyen bir çizgiye dönüştü,
sanki varlığın yavaşça siliniyor.

Bir şey eksildi.
Önce bakışlar,
sonra kelimeler…
en sonunda o “biz” sesi,
tekil bir suskunluğa,
çürüyen bir akşamın sessizliğine dönüştü.

Ve anladım:
Bazen kaybetmek,
birinin yokluğu değil;
içinde kaybolan
o son sesin yankısıdır aslında,
sönüp giden bir ışık gibi,
bir zamanlar vardı ama artık yok.

Hatice GÜZEN