Eksik Kalan Sen. Şiiri - Ersin Malak

Bir bakışla başlamıştı her şey,
Ne söz vardı ne ses, sadece biz.
Zaman durmuştu o an sanki,
Kalbim ilk defa böyle atmıştı.

Seninle çoğaldı mevsimler içimde,
Her adımın bir bahar, bir umut gibi.
Gözlerin dokundu karanlığıma,
Ve ben ilk kez gördüm kendimi.

Geceleri yıldızlarla yazdım seni,
Rüzgârla fısıldadım adını kente.
Kimse bilmedi, kimse duymadı,
Aşkımızı gizledim kendi içime.

Birlikte hayaller kurduk sessizce,
Ne çok cümlemiz vardı geleceğe dair.
Ama hayat hep bildiğini okur,
Kopardı bizi, hem de sebepsiz, ansız, ağır.

Sustum…
Çünkü söyleyecek söz kalmadı.
Sen giderken ardında kalan,
Sadece bir hikâyeydi yarım yazılan.

Yollar ayrıldı, mevsimler değişti,
Gülüşün kaldı bir tek, o da eksik.
Kalbim hâlâ seni arar zaman zaman,
Sanki tamamlanmamış bir şiir gibiyim.

Başka eller değdi ellerime,
Ama hiçbiri sen gibi değildi.
Başka gözler baktı içime,
Ama hiçbiri kalbimi çözmedi.

Zaman geçtikçe anladım seni,
Biz aslında hep eksik kalacaktık.
Çünkü bazı aşklar,
Yaşanmaz…
Sadece içinde taşınır, usulca, sessizce…

Adını unutmam belki,
Ama senden kalan acıya alışırım.
Sen bir ihtimaldin, yarım kalan,
Ben ise o ihtimali çoktan kader sanmışım.

Şimdi uzak bir şehrin akşamında,
Belki sen de düşünüyorsundur beni.
Bir şarkı duyduğunda, belki bir yerde,
İçin burkuluyordur gizlice.

Ama ne çıkar…
Bazı aşklar tamamlanmaz,
Kırılmadan da biter,
Konuşulmadan da.

Ve bazı insanlar,
Sevilir sadece…
Kavuşulmadan.