Eksik Kalan Ben Şiiri - Nejla Turan

Düşünüyorum uzun gecelerde,
Sessizlikte yankılanan bir iç çekişle,
Neyi eksik yaptım da, ben eksik kaldım?
Hüzünlerin sızısıyla, dönüyorum aynalara,
Yüzüm değil, yorgunluğum var orda.
Gözlerimde değil,
Bakışlarımda iz bırakmış bir ömürlük ihmal.
Her gün gittiğim yollardan geçiyorum,
Kendi ayak izimi bulamıyorum.
Hangi durakta unuttum kendimi?
Hangi gölgede sakladım beni?
Zamanla yarışmışım meğer,
Kendime hiç uğramadan geçmişim.
Birileri gülsün diye
Kendi gülüşümü susturmuşum.
Kalbime dönüyorum sonra,
Bomboş...
Ne bir kıvılcım, ne bir sığınak,
Kendimi tamamlayacak hiçbir şey bırakmamışım ardımda.
Bir gölge gibi yürümüşüm hayatın yanında,
Işığa koşmadan, karanlıkta hep kaybolmuşum.

Yine dönüyorum sessizliğe,
Sözcüklerim bile yorulmuş benden.
Bir umut ararken,
Yine hüzne varmışım meğer.

Bir adım kalmış sanki kendime,
Ama adım atacak halim yok.
Kırılmış aynalarda,
Kırık bir ses kalmış benden.

Ve biliyorum artık
Eksik kalmak
En ağır yalnızlıktır.
Nejla Turan