EklEntİlEr + bEklEntİlEr = 6

İnanmayacaksın şimdi yazdıklarıma ama umurumda değil.
İster inan istersen kanma.
Yazıyorum işte yine ‘Sana’,
‘Senin için’.

Delik deşik zaman dilimlerinde
Didiklenmiş bir ‘Ben’ olarak
Dımdızlak kaldığım şu anda
‘Seni’ aramak isteyip düşünüp yapamayarak
Gecenin dönüşümünü gerçekleştiriyorum sabaha.
Bunu bilmediğini, hiçbir zaman da bilemeyeceğini düşünüp
Sayıklayarak adını,
Yazıyorum ‘Sana’
‘Senin için’.

‘Kadir bilmeyen sevgilim,
Kadrini bilmediğin sevgilin’ diye
İmzalamak geçiyor aklımdan en sonunda da..

Oysa hiç umut beslemediğim
Hiç hayal kurmadığım,
Sonsuzluğu da düşlemediğim kişiydin.
Yine de sabaha beş varken oturup
Yazmaya çalışıyorum
Seni nasıl ansıdığımı.
Bana yansıyan gölgen bile yokken baş ucumda,
Hiç ağlamamışken Benim için,
Sormamışken nerdeyim şimdi acaba,
Bir ses olsun istiyorum Senden geri kalan.
Kalemimden çıkacak bu hışırtı,
Klavyenin tuşlarından yansıyarak küçük vuruşlu,
Eşlik edecekler geceye
Ve geçmişin o yoğun kara dehlizine sıvanarak..
“Bir şey vardı Sende olmayan, bulduğumdaysa gitmiştin.”

Bana kalansa büyütmek oluyor geride bıraktıklarını.
O şöyle yapardı.
O böyle bakardı.
O bir alev olup çakardı şimdi yakardı ortalığı.
O öyle bir di ki o,
‘Ben’ onunla da onsuz da olamayandı.

Diyeceksin ki belki de bütün bunlara karşılık
“Çok abartmışsın.”
Doğrudur.
Doğru bir şey yaptığımdan eminim.
Abartmalıyım!
Hatta bu kadarı az bile delikanlı.
Sana yazmak kolay değil çünkü.
Nasıl kolay olmadıysa yaşamak Senle
Yazmakta kolay olmamalı.
Ancak amacım Seni üzmek değil,
Ne de kendimi.
Dile kolayca geliveren
Bir söylence gibi olmanı yeğlerim
Çok duru ve öz..
Seni özledim.

Bu kadar basit ve tek düze söylem,
Olmadığın için yanımda ve muhtemelen
‘Beni’ düşünmediğin için,
Düşünmediğini düşündüğüm için.
Düşünmediğini düşündürdüğümü düşündürdüğüm için.
Düşündürmeye zorlamak için.
Ama niçin?
Neden olmasın?

Neden olmasın..

Varolmanın açıklanamaz gerçekliğinden başka
Hangi kanıt var ki elimizde.
‘Sen’ vardı ‘Ben’ vardı
‘Birliktelik’ vardı.
‘Sen’ yok şimdi, ‘Ben’ var,
‘Birliktelik’ var.
Peki o kim?
Birlikte olduğum da kim yani?
‘Ben’le yaşayan ‘Sen’ hissetmesen de
Yaşamayı sürdüren o can çekişme
Damarlarımdaki kanla her daim akıp durur.
Vurulan her tokmakla davula indirilen o darbeler
Kalp atışı gibi tutuşturduğun her türkünün
Irmağında yankı bulur.
Adeta “ ‘Sen’ sevmedi yeterince!
Layığınca sevmedi ‘Beni’ ” diye
İnler durur.

‘Bense’ sanki bu ruhu teslim edecek gibi birazdan,
Kurtulacak gibi ondan sonsuzca.
Ne ağrısı, ne vurup duran gümbürtüsü
Kalmamacasına sakin yürek,
Ağızda dolanır,
‘Sensiz’ bahçeye ve o sessiz hüzünlere girip çıkarak
Dehlizlerin gün be gün arttığı boğaz düğümlerinin kırılmışlığıyla.

Aaa.. Hadi!
Böyle değildi bu şarkı.
Daha cıvıltılı ses isterim dudağımda.
Daha.. daha
Daha derin bir ah!
Olsun fışkıran.
Demek yeterince kanırtılmamış yaram.